حسین شرنگ

زَبُور ِ مارانمار

حسین شرنگ

به پرویز اسلامپور

حرفی سر ِ زبانم بود

می گفتم    دهانم  آوار می شد

نمی گفتم  زبانم  از یاد می رفت

هنوز در شعرم

می نالد از غروب ِ غاری

پیش از   اختراع ِ نوشتن

می نویسم

و می دانم که     دانه های سیاه

              سبز می شوند

و بین ِ دست ها و گلوها

با صدای ِ پرندگان بسیار

       کتابی باز می شود

و می خندد جنگلی بازیگوش

هفت شن می شمارم

به پی  هفت بیابان

از سن ِ شن   اینجا

ماران ِ پوست خبر دارند

اینجاست که    مار از فیل نمی ترسد

       و در ادامه ی خرطوم

از سایه اش بر آب می لغزد

و آیینه اش بزرگ می شود

از خال و خط ِ آب نمی ترسد فیل

فیل از کتاب می ترسد

من این سیل را      در آغوش می کشم

و می بوسم این  صخره های غلطان را

و صبر می کنم تا ماهیان ِ برقی

روشن کنند خواب ِ میمون های انگلیسی را

عشق ِ من    آناکوندا

تا جهان به آخر رسد

مرا بخور   ببخش

و آبستن ِ من شو در آمازون ِ دیگر

از مور      چه گویم

من که مورچه نیستم

اشراق ِ مرا این بس که

بنگارم لُغَت ِ مور

مور از لغت بزند بیرون

بسراید از چه ی خود

و از دست نیز پوستی می مانَد

پوستی از سایه   بر صفحه ای که می مانَد یا نمی مانَد

دشت را بُر می زنم   شست بَر تُک ِ زبان    سبابه ام می خارد

خم می شوم  روی پوست های تُهی    مارها کجا رفته اند

ترس امضا کرده  دست ها  را

دسته ها سایه می کشند

تخم ها در سکوت می خندند

می رمد دست از نوشتنْ   از خواندنْ دشت