مرغ معما

دیر زمانی است روی شاخة این بید مرغی بنشسته کو به رنگ معماست. نیست هم آهنگ او صدایی، رنگی. چون من در این دیار، تنها، تنهاست. گر چه درونش همیشه پر ز هیاهوست، مانده بر این پرده لیک صورت خاموش. روزی اگر بشکند سکوت پر از حرف، بام و در این سرای می رود از هوش. راه فرو بسته گر چه مرغ به آوا، قالب خاموش او صدایی گویاست. می گذرد لحظه ها به چشمش بیدار، پیکر او لیک سایه ـ روشن رؤیاست. رسته ز بالا و پست بال و پر او. زندگی دور مانده: موج سرابی. سایه اش افسرده بر درازی دیوار. پردة دیوار و سایه: پردة خوابی. خیره نگاهش به طرح های خیالی. آنچه در آن چشم هاست نقش هوس نیست. دارد خاموش اش چو با من پیوند، چشم نهانش به راه صحبت کس نیست. ره به درون می برد حکایت این مرغ: آنچه نیاید به دل، خیال فریب است. دارد با شهرهای گمشده پیوند: مرغ معما در این دیار غریب است.

با مرغ پنهان

حرف ها دارم با تو ای مرغی که می خوانی نهان از چشم و زمان را با صدایت می گشایی! چه ترا دردی است کز نهان خلوت خود می زنی آوا و نشاط زندگی را از کف من می ربایی؟ در کجا هستی نهان ای مرغ! زیر تور سبزه های تر یا درون شاخه های شوق؟ می پری از روی چشم سبز یک مرداب یا که می شویی کنار چشمة ادراک بال و پر؟ هر کجا هستی، بگو با من. روی جاده نقش پایی نیست از دشمن. آفتابی شو! رعد دیگر پا نمی کوبد به بام ابر. مار برق از لانه اش بیرون نمی آید. و نمی غلتد دگر زنجیر طوفان بر تن صحرا. روز خاموش است، آرام است. از چه دیگر می کنی پروا؟